Βότανα
ΒΟΤΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Στα αρχαία χρόνια πίστευαν πως ο Προμηθέας ήταν αυτός που δίδαξε τους ανθρώπους πώς να χρησιμοποιούν τα βότανα για θεραπευτικούς σκοπούς. Ο βαθύτερος γνώστης όμως των βοτάνων ήταν ο κένταυρος Χείρων. Βότανα, όπως το Κενταύριον και το Χειμωνιών φέρουν ακόμα το όνομά του.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τη χρήση των βοτάνων από τα αρχαία χρόνια είναι αρκετές. Έχουν βρεθεί πινακίδες που αναφέρονται σε βότανα στα ανάκτορα της Κνωσού, της Πύλου, των Μυκηνών. Αποτέλεσαν πρώτη ύλη στη βιοτεχνική παραγωγή, στην ιατρική, στην αρωματοποιία, τη βαφική, πιθανότατα και στην κουζίνα. Ακόμα βρίσκουμε βότανα και σε προσφορές σε θεούς ή σε νεκρούς. Μερικά απ' τα βότανα που αναφέρονται είναι το κόλιανδρο, το κύμινο, το σησάμι, το σέλινο, το μάραθο, ο κρόκος, η μέντα, ο δυόσμος, το κρίταμον, ο σκίνος και πολλά άλλα.
O Ιπποκράτης υποστηρίζει πως η τροφή μπορεί να γίνει και φάρμακο. Τα βότανα χρησιμοποιήθηκαν σε θεραπευτικές πρακτικές ως φαρμακευτικά είδη αλλά και ως φορείς της θεϊκής ευλογίας. Οι αρχαίοι Θεοί συνδέθηκαν με τα φυτά και τα δέντρα: Δάφνη - Απόλλωνας, Μαρούλι - Άδωνις ,Λεύκη - Δίας, Ελιά - Αθηνά.
Σημαντικός ήταν ο ρόλος των φυτών στον πόλεμο, αφού οι πληγές των πολεμιστών γιατρεύονταν με βότανα. Η ίδια η θεά Αφροδίτη έψαξε στην Κρήτη και έκοψε δίκταμο για να γιατρέψει το λαβωμένο Αινεία που ο μύθος λέει ότι ήταν γιος της.
Αναφορές για τα βότανα βρίσκουμε ακόμη σε αιγυπτιακούς παπύρους και συμπεραίνουμε ότι τα χρησιμοποιούσαν για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες εδώ και 4.000 χρόνια. Επίσης οι Κινέζοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Σουμέριοι εκτιμούσαν τη θεραπευτική τους αξία.
Οι Σουμέριοι ένας από τους αρχαιότερους λαούς του κόσμου γνώριζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες 200 περίπου φυτών μεταξύ των οποίων το θυμάρι, ο κρόκος, η ρίγανη, το μάραθο, και άλλα.
Οι Αιγύπτιοι επίσης τα χρησιμοποιούσαν στις θρησκευτικές τελετές, στην παρασκευή αρωμάτων, αλοιφών, για τη θεραπεία διαφόρων παθήσεων καθώς επίσης για τη μουμιοποίηση των νεκρών.
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Μεγάλα συγγραφικά έργα της αρχαιότητας όπως η Ομήρου Ιλιάδα και Οδύσσεια κάνουν αναφορές στη χρήση των βοτάνων. Στην Οδύσσεια η Πηνελόπη, γυναίκα του Οδυσσέα, έδωσε στον Τηλέμαχο βότανα για να απαλύνει την λύπη του για τους μνηστήρες που είχαν παρουσιαστεί στο σπίτι της. Επίσης η μάγισσα Κίρκη έφτιαξε από βότανα ρόφημα που προκάλεσε αμνησία και λησμονιά στους συντρόφους του Οδυσσέα, με σκοπό να τους κρατήσει για πάντα αιχμάλωτους στο νησί της.
Στην Ιλιάδα αναφέρεται ότι όταν ο Μενέλαος τραυματίστηκε, ο ιατρός Μαχάων αφού τράβηξε το βέλος από την πληγή τοποθέτησε ήπια φάρμακα φυτικής προέλευσης, που ο πατέρας του Ασκληπιός τα είχε πάρει από τον Χείρωνα. Επίσης ο Αχιλλέας, βασιλιάς των Μυρμιδόνων κατά την διάρκεια του τρωικού πολέμου έδινε στους στρατιώτες του το φυτό Αχιλλέα ή Χιλιολούλουδο για να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους. Αργότερα αποδείχθηκε ότι όντως το φυτό διέθετε αιμοστατικές ικανότητες.
Οι θεοί του Ολύμπου δεν συνδέονται με το βότανα και τα φυτά μόνο επειδή τα χρησιμοποιούσαν. Κάποιες φορές σύμφωνα με την μυθολογία είναι οι ίδιοι υπαίτιοι της ύπαρξης τους ή της προέλευσης του ονόματος τους. Για παράδειγμα, η θεά των λουλουδιών και της βλάστησης, η Χλωρίδα βρήκε μια μέρα το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος. Το πήρε και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδία. Ο Ζέφυρος, ο θεός του ανέμου, φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας, ο θεός του Ήλιου, μπόρεσε να λάμψει και να το κάνει να ανθίσει. Έτσι δημιουργήθηκε το τριαντάφυλλο και έγινε ο "Βασιλιάς των λουλουδιών".
Η Δάφνη ήταν μια άλλη Νύμφη, αφιερωμένη στην θεά Άρτεμη (θεά του κυνηγιού). Η νεαρή και όμορφη Δάφνη αρνιόταν να παντρευτεί, αλλά για κακή της τύχη μια μέρα που περπάταγε στο δάσος την είδε ο θεός Απόλλωνας και την ερωτεύτηκε. Την κυνήγησε και τότε αυτή προσευχήθηκε στον πατέρας της -ποταμό Πηνειό- για να την σώσει. Αμέσως μετά μεταμορφώθηκε στο φυτό δάφνη που φύτρωνε στις όχθες των ποταμών. Ο Απόλλωνας έκοψε φύλλα από το φυτό και έπλεξε δάφνινο στεφάνι, το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε στην στέψη των νικητών των ολυμπιακών αγώνων αλλά και άλλων ηρώων.
Η Μίνθη, επίσης, ήταν μια Νύμφη του υποχθόνιου κόσμου που ο Άδης ήθελε να κάνει ερωμένη του. Σε μια καταδίωξή της από την θεά Δήμητρα, η νεαρή Νύμφη ποδοπατήθηκε μπροστά τα μάτια του Άδη. Τότε ο άρχοντας του κάτω κόσμου το μόνο που έκανε ήταν να την μεταμορφώσει σε λουλούδι που φύτρωσε στο βουνό Μίνθη της Τριφυλίας. Το φυτό αυτό –αφιερωμένο έκτοτε στον Άδη- είναι γνωστό σε μας ως Μέντα.
Πολλές από τις Νύμφες της μυθολογίας είχαν ερωτευθεί έναν εξαιρετικά όμορφο νέο, τον Νάρκισσο. Για τον Νάρκισσο υπήρχε μια προφητεία που έλεγε πως θα μπορούσε να μείνει για πάντα νέος αν δεν έδινε μεγάλη σημασία στην ίδια του την ομορφιά. Ο νέος όμως παράκουσε την προφητεία και συνέχισε να ασχολείται μόνο με την ομορφιά του αγνοώντας έτσι τον έρωτα των Νυμφών. Οι θεοί θύμωσαν και αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν. Μια μέρα που χάζευε τον αντικατοπτρισμό του σε μια λίμνη ερωτεύθηκε το είδωλο του με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στα νερά της λίμνης και να πνιγεί. Στο σημείο όπου καθόταν φύτρωσε ένα πανέμορφο λουλούδι και πήρε το όνομα του, Νάρκισσος.
Παρόμοιο τέλος είχε και η ιστορία του Υάκινθου, ενός άλλου όμορφου νέου που σκότωσε κατά λάθος ο θεός Απόλλωνας στη διάρκεια μια δισκοβολίας. Ο θεός Απόλλωνας τότε έσκαψε ο ίδιος με τα χέρια του τον τάφο του Υάκινθου και στο σημείο αυτό φύτρωσε ένα φυτό που πήρε το όνομα του.
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΜΙΝΩΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Οι Μινωίτες (2500-1400 π.Χ.) γνώριζαν τις φαρμακευτικές και αρωματικές ιδιότητες των φυτών και εκμεταλλεύονταν την πλούσια βλάστηση του νησιού για την παρασκευή αρωμάτων, αλοιφών, καλλυντικών και φαρμάκων. Στις πήλινες πινακίδες μάλιστα της γραμμικής Β περιλαμβάνονται διάφορα φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά, όπως ο κορίανδρος (κόλιαντρο), η κύππερις, το σφάκον ή αλελίσφακον του Διοσκουρίδου (φασκομηλιά), το κρίταμον ή Κρίθμον το παράλιον, η μαστίχη από τη ρητίνη της τερεμίνθου, το φοινίκιον ή λάδανον από το φυτό Κίστος ο κρητικός (αγριοροδανιά ή μεταξόχορτο). Επίσης οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν τον κρόκο τον ήμερο, τον κρίνο, τη μυρτιά, την ίριδα, τη μαντζουράνα, το μάραθο, τον άνηθο, τον ασπάλαθο, τη Μήκωνα την υπνοφόρο, τον Στύρακα τον φαρμακευτικό, τον κέδρο, το κυπαρίσσι, το ελαιόλαδο και πολλά άλλα.
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
Στη Βυζαντινή εποχή σε συγγράμματα συναντάμε πολλά απ' τα σημερινά βότανα όπως τη μολόχα, το κόλιανδρο, το κάρδαμο και άλλα.
Γεγονός που φανερώνει την καθημερινή χρήση τους, ήταν η εμφάνιση της Αγίας Αναστασίας, που εικονίζεται συχνά στη βυζαντινή τέχνη με μπουκαλάκια φαρμάκων και βότανα στο χέρι. Ονομάστηκε φαρμακολύτρα, αυτή που σώζει με φάρμακα τους ανθρώπους, αφού έτρεχε στις φυλακές όπου υπήρχαν Χριστιανοί φυλακισμένοι και θεράπευε τις πληγές τους με βότανα και φάρμακα. Στην Ελλάδα θεωρείται Αγία-γιατρός και αγία των βοτάνων.
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
Οι άνθρωποι ανακάλυψαν από νωρίς πως ορισμένα φυτά μπορούν να σκοτώσουν, να κοιμίσουν, να προκαλέσουν παραισθήσεις ή να μεταβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο τη συνηθισμένη τους συμπεριφορά. Και όπως ήταν φυσικό απέδωσαν στα φυτά υπερφυσικές ιδιότητες. Στα επιδέξια χέρια ενός μάγου ή μιας μάγισσας, τα φυτά μπορούσαν να προκαλέσουν ένα μεγάλο καλό ή κακό κι έτσι δημιουργήθηκαν οι αντιλήψεις πως ορισμένα φυτά βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου και των δαιμόνων του, ενώ κάποια άλλα βρίσκονταν στην εξουσία των αγγέλων.
Όπως ακριβώς τα λουλούδια με την ευχάριστη μυρωδιά ταυτίστηκαν με τις αγαθές δυνάμεις, έτσι και τα φυτά με τις άσχημες μυρωδιές ταυτίστηκαν με τις αρνητικές π.χ.
Η Μπελαντόνα, ένα από τα πιο δηλητηριώδη φυτά της Ευρώπης, θεωρήθηκε πάντα σαν το πιο αγαπημένο φυτό του διαβόλου…
Γαϊδουράγκαθο: Ονομάστηκε “Δαγκωνιά του Διαβόλου” επειδή η ρίζα του μοιάζει σαν δαγκωμένη.
Η μεγάλη ακμή της βοτανολογίας σημειώθηκε το Μεσαίωνα.
Σημαντική ήταν η συμβολή του βοτανολόγου-ιατρού Παράκελσου που πρέσβευε τη χρήση του μεγάλου φαρμακείου της φύσης.
Η χρησιμοποίηση των αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών συνεχίστηκε από τότε για να φθάσουμε στην εποχή μας, που η επιστήμη προσπαθεί να χρησιμοποιήσει κι άλλα φυτά τόσο στην παρασκευή φαρμάκων όσο και στην παρασκευή καλλυντικών και τροφίμων από το φαρμακείο της φύσης.
ΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΣΗΜΕΡΑ
Η σημερινή ιατρική έχει στρέψει το βλέμμα της στη Μεσόγειο και ειδικότερα στην Κρήτη και σε άλλες ελληνικές περιοχές επειδή διαπιστώθηκε μετά από έρευνες που έχουν γίνει διεθνώς ότι τα ποσοστά θνησιμότητας σε παγκόσμια κλίμακα από καρδιαγγειακά νοσήματα και καρκίνους είναι πιο μικρά από άλλες περιοχές, γιατί οι άνθρωποι ακολουθούν τα παραδοσιακά πρότυπα διατροφής.
Παρόλα αυτά, σε γενικές γραμμές, τα βότανα σήμερα έχουν υποτιμηθεί , και θεωρούμε ότι δεν μπορείς να κάνεις θεραπεία με αυτά , απλά μόνο για κάνα συνάχι και πονοκέφαλο, όμως αυτό δεν ισχύει...
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ
Αγριάδα
Είναι από τα πιο χρήσιμα φαρμακευτικά φυτά και συμπεριλαμβάνεται σε πολλούς συνδυασμούς για τη θεραπεία του προστάτη. Φυσικό αντιβιοτικό και από τα πιο φημισμένα διουρητικά. Είναι μαλακτικό χωρίς παρενέργειες, καθαρίζει τον οργανισμό από τις τοξίνες και μειώνει τη χοληστερίνη του αίματος. Βοηθά ενάντια στους κολικούς του συκωτιού, στις πέτρες στη χολή, στη χρυσή και την κυτταρίτιδα. Δρα ως αντισηπτικό και αντιφλεγμονώδες σε ουρικές λοιμώξεις, όπως κυστίτιδα, ουριθρίτιδα, προστατίτιδα (σε άριστο συνδυασμό με Αχιλλαία), στον ρευματισμό και τα αρθριτικά τις ασθένειες του δέρματος και την ηπατίτιδα. Είναι ωφέλιμο για νεφρόλιθους και ψαμμίαση (άμμο στα νεφρά).
Κάνει καλό για κυστίτιδες, ίκτερο, ηπατίτιδα, αρθριτικά, πέτρες των νεφρών. Καθαρίζει το αίμα.
Αλθαία
H Αλθαία ή δενδρομολόχα ή νερομολόχα (Althaea Officinalis) είναι κοινό φυτό στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία. Τη βρίσκουμε συνήθως κοντά στις κοίτες των ποταμών, καθώς προτιμά τα υγρά, αμμώδη εδάφη. Όλα τα μέρη του φυτού είναι χρήσιμα στη βοτανοθεραπεία.
Η αλθαία είναι ένα αρχαίο βρώσιμο φυτό και φάρμακο, αναφέρεται στη Βίβλο και στην αραβική και κινεζική ιστορία ως πολύτιμη τροφή για τους φτωχούς και σε περιόδους λοιμού. Οι αρχαίοι Έλληνες τη χρησιμοποιούσαν τόσο ως φάρμακο όσο και ως διακοσμητικό για τους τάφους. Έχει πάρει το όνομα της από την αρχαία ελληνική λέξη άθω που σημαίνει θεραπεύω.
H Αλθαία χρησιμοποιείται σήμερα από τους βοτανοθεραπευτές στην αντιμετώπιση προβλημάτων του γαστρεντερικού συστήματος. Η μεγάλη περιεκτικότητα της σε φυτική κόλλα (στις ρίζες μέχρι 35% και στα φύλλα μέχρι 10%), της επιτρέπει να καταπραΰνει και να επουλώνει φλεγμονές του στομάχου και του λεπτού εντέρου. Η Αλθαια θεωρείται πως είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική σε έλκη και σε περιπτώσεις γαστρίτιδας και κολίτιδας. Ταυτόχρονα η Αλθαια θεωρείται πως επιδρά θετικά στο ουροποιητικό σύστημα γιατί καθώς ακολουθεί τη τροφική δίοδο, η αντιφλεγμονώδης δράση της καταπραΰνει και επουλώνει τον ουροποιητικό αγωγό.
Η προτεινόμενη δοσολογία από τους θεραπευτές για την Αλθαια είναι 6,0gr ημερησίως. Χρησιμοποιήστε 2,0gr (ένα κουταλάκι του γλυκού) σε 250ml νερού (μία κούπα) τρείς φορές την ημέρα. Θα σας προτείναμε επίσης αντί να ρίξετε καυτό νερό πάνω στο αποξηραμένο βότανο να αφήσετε την Αλθαια μέσα σε κρύο νερό για ολόκληρο το βράδυ για την παρασκευή εγχύματος.
ΑΛΟΗ ΒΕΡΑ
Η Aloe Vera είναι πηγή βιταμινών, με κυριότερες τις Β, C, Ε και β-καροτίνη (πρόδρομο της βιταμίνης Α). Περιέχει μέταλλα και ιχνοστοιχεία, κυρίως μαγνήσιο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο, ασβέστιο, σίδηρο και σελήνιο, αλλά και αμινοξέα, που είναι οι «οικοδομικοί λίθοι» των πρωτεϊνών. Επίσης, είναι πλούσια σε σακχαρίτες, ένζυμα που βοηθούν στη διάσπαση της τροφής, στερόλες, ανθρακινόνες (παυσίπονες ουσίες) και σαλικυλικό οξύ. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, τονώνει το ανοσοποιητικό, ηρεμεί το νευρικό σύστημα, καθαρίζει τα έντερα και αποτοξινώνει τον οργανισμό.
Τις περισσότερες φορές η αλόη χρησιμοποιείται ως καταπραϋντικό σε διάφορους ερεθισμούς του δέρματος, όπως εγκαύματα, κάλους, ουλές, έρπη. Η αλόη απορροφάται γρηγορότερα από το νερό και έτσι το δέρμα επουλώνεται γρήγορα. Επιπλέον, η αλόη κρατά το δέρμα απαλό και χρησιμοποιείται για την περιποίηση του σώματος και των μαλλιών, καθώς ενυδατώνει, αυξάνει την παραγωγή κολλαγόνου και ενισχύει τη φυσική τους άμυνα. Θεωρείται αποτελεσματική θεραπεία για την αντιμετώπιση της ακμής, επιβραδύνει τη γήρανση του δέρματος και καταπολεμά τη φαγούρα, τις δερματικές αλλεργίες, τα τσιμπήματα των εντόμων, τα εκζέματα και τις μυκητιάσεις, ενώ μπορεί να περιορίσει ακόμα και την ψωρίαση. Όμως, η δράση της δεν είναι μόνο εξωτερική, αλλά και εσωτερική. Φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, να περιορίζει τους μυϊκούς και σκελετικούς πόνους, τους κολικούς και τις κρίσεις άσθματος. Επίσης, τονώνει την πεπτική λειτουργία και καταπολεμά διαταραχές, όπως η δυσκοιλιότητα και η δυσπεψία, ενώ ενισχύει και το ανοσοποιητικό, γι’ αυτό και έχει χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς με AIDS και καρκίνο. Για όλα αυτά, την αποκαλούν «φυτό της αθανασίας» και τη θεωρούν ελιξίριο μακροζωίας.
Η αλόη βέρα είναι φυτό με λίγες απαιτήσεις που μπορείτε εύκολα να καλλιεργήσετε στο σπίτι, μέσα σε γλάστρες. Φροντίστε, ωστόσο, αν η θερμοκρασία έξω είναι κάτω από 13 βαθμούς Κελσίου, να έχετε την αλοη βερα έχετε σε κλειστό χώρο.
ΑΧΙΛΛΕΑ
Τονωτικό για τους κουρασμένους, ανοίγει την άνοιξη. Για διαταραχές στην εμμηνόπαυση & σπασμούς της μήτρας, κρυολογήματα, καθαρίζει το αίμα, βοηθάει στην ακμή, το άσθμα, κολίτιδα, αρθριτικά, πόνους περιόδου και ρευματισμούς. Ανακουφίζει τις ανωμαλίες στην κυκλοφορία του αίματος, γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε κιρσούς και φλεβίτιδες. Κάνει καλό στο λιπαρό δέρμα και το καθαρίζει σε βάθος, θεραπεύει πολλές δερματοπάθειες, ακμή, έρπη, φλεγμονές δέρματος, καλόγηρους, αλλεργίες, φαγούρα, λειχήνες. Επειδή καθαρίζει το αίμα, χρησιμοποιείται εσωτερικά σαν έγχυμα σε δερματοπάθειες. Θεραπεύει ραγάδες της θηλής του μαστού, ραγάδες των χεριών. Θεραπεύει τις αιμορροΐδες και τις ανακουφίζει. Εμποδίζει την τριχόπτωση αν κάνουμε συχνές εντριβές με αφέψημα Αχιλλέας. Έχει παυσίπονες ιδιότητες, τα φρέσκα φύλλα της Αχιλλέας αν τα μασήσουμε σταματάνε τον πονόδοντο.
Αψιθιά
Είναι διεγερτικό του πεπτικού, δηλαδή εξαιρετικά χρήσιμο φάρμακο για αυτούς που έχουν κακή πέψη. Αυξάνει την οξύτητα του στομάχου και την παραγωγή της χολής και βελτιώνει την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, βοηθώντας έτσι σε άλλες παθήσεις.
ΒΑΛΕΡΙΑΝΑ
Είναι ηρεμιστικό,υπνωτικό και αγχολυτικό φυτό. Διώχνει αϋπνίες, νεύρα, άγχος, ημικρανίες, νευρασθένεια, πονοκέφαλο, καούρες του στομαχιού. Αναλυτικά: Καταπολεμά την αϋπνία και βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου. Έχει αγχολυτικές και ηρεμιστικές ιδιότητες και κατευνάζει την υπερένταση, τις νευρώσεις, το νευρικό άσθμα, την επιληψία και την ταχυκαρδία. Θεωρείται χρήσιμη σε περιπτώσεις αρθρίτιδας, υπέρτασης, κολικών, ρευματικών πόνων, ημικρανίας, πονόδοντου και δυσμηνόρροιας.
Προσοχή! Οι μεγάλες δόσεις βαλεριάνας προκαλούν κακοδιαθεσία. Αντεδείκνυται σε γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού καθώς και σε άτομα που πάσχουν από ήπια κατάθλιψη.
Βασιλικός
Ο βασιλικός (Ώκιμον το βασιλικόν, λατ. Ocimum basilicum) είναι αρωματικό ετήσιο, ποώδες φυτό της οικογένειας των Χειλανθών και της τάξης των σωληνανθών. Η καταγωγή του είναι από την Ινδία και το Ιράν και σήμερα καλλιεργείται σε πολλές περιοχές του κόσμου. Η ονομασία "βασιλικός" του αποδόθηκε καθώς, σύμφωνα με θρύλο, φύτρωσε στο σημείο όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη ανακάλυψαν τον Τίμιο Σταυρό.
Τα φύλλα του είναι ωοειδή, μυτερά, ακέραια ή οδοντωτά, πράσινα (έντονα ή σκούρα σε ορισμένες ποικιλίες). Τα άνθη του είναι μικρά και λευκά ή λευκορόδινα.
Διώχνει τους νευρικούς πονοκεφάλους. Για το φαγητό, ανοίγει την όρεξη. Βοηθά στην αδύνατη μνήμη, μελαγχολία, άγχος, ζαλάδες, εντερικές διαταραχές και τυμπανισμό της κοιλιάς. Είναι χωνευτικό και καταπολεμά Πονόκοιλο, Ζαλάδα, Ναυτία και Κρυολόγημα.
Γλυκάνισο
Σήμερα το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου θεωρείται διουρητικό, χωνευτικό, αποχρεμπτικό, σπασμολυτικό, γαλακτογόνο, τονωτικό και ισχυρό αντιφυσητικό. Απαιτείται προσοχή στη δοσολογία. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον γλυκάνισο αφροδισιακό και πίστευαν ότι διατηρεί τη νεανικότητα και διώχνει τα κακά όνειρα όταν τοποθετηθεί κάτω από το μαξιλάρι τη νύχτα. Επίσης πίστευαν ότι για να είναι άνετο το ταξίδι, εκείνοι που ταξίδευαν σε μεγάλες αποστάσεις έπρεπε να πίνουν ποτά με γλυκάνισο. Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο γλυκάνισος σταματούσε το φτάρνισμα και το χρησιμοποιούσε για τη δυσοσμία των γεννητικών οργάνων κ.α. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε ως διουρητικό και εφιδρωτικό αλλά και ως φάρμακο εναντίον των πονοκεφάλων. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι οι γυναίκες που επρόκειτο να γεννήσουν, όταν μύριζαν γλυκάνισο είχαν εύκολο τοκετό.
Είναι ένα θερμαντικό, διεγερτικό χόρτο, το οποίο βελτιώνει την πέψη, δρα ευεργετικά στο συκώτι και το κυκλοφοριακό σύστημα και έχει αποχρεμπτική και οιστρογονική δράση. Είναι αρκετά αποτελεσματικό μέσο ενάντια στους σπασμούς-κολικούς των εσωτερικών μυών (του στομάχου και των εντέρων), αυξάνει την αποβολή αερίων των εντέρων και την περισταλτικότητα τους, χρησιμοποιείται ενάντια στο άσθμα, στον βήχα και τον ερεθισμό των άνω αναπνευστικών οδών, στην βραχνάδα της φωνής, σαν εφιδρωτικό και αντιπυρετικό μέσο. Συστήνεται στις μητέρες που θηλάζουν γιατί αυξάνει το γάλα αλλά και σαν διουρητικό μέσο στις ασθένειες των νεφρών, του συκωτιού και του παγκρέατος. Εξωτερικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά της ψώρας.
Δάφνη
Η δάφνη (επιστ.: Δάφνη η ευγενής, Laurus nobilis) είναι ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των Δαφνοειδών
Στην Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν το Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός είναι δρύπη με σαρκώδες περικάρπιο και μεγάλο σπέρμα. Το χρώμα του είναι κυανόμαυρο ή μαύρο όταν ωριμάσει, σχήμα ωοειδές και μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία είναι πράσινο.
Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει φαγητά όπως τα όσπρια) και στη συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα ή σταφίδες. Το αιθέριο έλαιο που έχουν τα φύλλα και οι καρποί (δαφνέλαιο) χρησιμοποιείται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων. Ένα αραιό αφέψημα από αυτά χρησιμοποιείται ως παρασιτοκτόνο οργανισμών που παρασιτούν σε άλογα.
ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΟ
Το δεντρολίβανο είναι αυτοφυές και αειθαλές φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα στη Ρώμη και στην Ελλάδα, που το χρησιμοποιούσαν και στην ιατρική και στη μαγειρική.
Το δώρο της θεάς Αφροδίτης στους ανθρώπους. Βασικό συστατικό θυμιάματος, κατά τη διάρκεια τελετών θυσίας στους βωμούς.
Λέγεται πως είναι ένα από τα δύο βότανα που πήραν οι πρωτόπλαστοι μαζί τους, όταν εκδιώχτηκαν από τον Παράδεισο. Γι’ αυτό και ο Θεός του έδωσε ιδιαίτερες θεραπευτικές δυνάμεις, ώστε να ανακουφίζει την ανθρωπότητα.
Θεωρείται σύμβολο ενθύμησης, ανάμνησης και δικαιοσύνης, καθώς πίστευαν ότι φυτρώνει μόνο στις αυλές των δίκαιων ανθρώπων.
Θεραπευτικές Ιδιότητες :
χρησιμοποιείται για κολίτιδα, διάρροια, βρογχίτιδες, άσθμα και γρίπη, εντερικές διαταραχές, ρευματισμούς. Τονώνει την όρεξη.
Δυόσμος
Η οικογένεια της μέντας περιλαμβάνει δεκάδες είδη, ανάμεσα σε αυτά και τον δυόσμο ή ηδύοσμο – όπως τον ονόμασαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι λόγω της γλυκιάς μυρωδιάς του – που έχει το πιο έντονο πράσινο χρώμα.
Ο δυόσμος όμως, εκτός από χαρακτηριστική ευωδιά, έχει επίσης πλούσια ιατρική φήμη, όπως και πολλές οικιακές χρήσεις που έρχονται από τα βάθη των αιώνων.
Ιδιαίτερα αγαπητός σε όλες τις χώρες της Μεσογείου, ο δυόσμος χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στη μαγειρική, την ιατρική, τη φαρμακοποιία και τη μυροποιία. Στην αρχαιότητα έκανε το νερό των λουτρών να ευωδιάζει, ενώ οι Αθηναίοι λέγεται ότι τον φορούσαν ως άρωμα τρίβοντάς τον στο σώμα τους. Στα μέσα του περασμένου αιώνα σκόρπιζε αφειδώς το άρωμά του σε χώρους αναψυχής, ψυχαγωγίας και χαλάρωσης, σε γιορτές και δεξιώσεις.
Σήμερα τσίχλες, σιρόπια ζαχαροπλαστικής και οδοντόκρεμες έχουν δημιουργήσει μια σχέση λατρείας μαζί του. Όμως έτσι συνέβαινε πάντα: Συνταγή οδοντόκρεμας, που βρέθηκε σε αρχαίο αιγυπτιακό πάπυρο (στα ελληνικά), περιλάμβανε δυόσμο, αλάτι, πιπέρι και σκόνη ίριδας (είδος κρίνου).
Θυμάρι
Το θυμάρι ή θύμιο (Θύμος ο κοινός, λατ. Thymus vulgaris) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, το οποίο ανήκει στην τάξη των Σωληνανθών (Tubiflorae) και στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι θάμνος μικρού ύψους (έως 30 εκατοστά), με όρθιους βλαστούς, εξαιρετικά ανθεκτικός, αναδύει πολύ ευχάριστο άρωμα. Απαντάται στις νότιες και μεσογειακές περιοχές της Ευρώπης σε διάφορες περιοχές της Ασίας και καλλιεργείται στη βόρεια Αμερική.
Τα φύλλα του θυμαριού, όταν ξεραθούν, αποκτούν καφεπράσινο χρώμα και αναδύουν το άρωμα τους όταν θρυμματιστούν. Η γεύση τους είναι πολύ δυνατή, ελαφρώς καυστική και πλούσια. Μαζί με τους αποξηραμένους ανθούς χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό για τον αρωματισμό διαφόρων φαγητών σε ψάρια, κρέατα, σε διάφορες σάλτσες, σούπες κ.λ.π. Είναι ένα από τα βασικά συστατικά του λικέρ βενεδικτίνη.
Είναι κατάλληλο για το άγχος, κυκλοφορικό, κατάθλιψη, ημικρανίες, νεύρα. Απαραίτητο για τους υποτασικούς, για γρίπη, κρυολογήματα, βήχα και άσθμα. Καλό για δερματοπάθειες, λευκόρροια, επουλώνει τις πληγές, σπυριά και εγκαύματα.
Κύμινο
Το κύμινο (γνωστό και ως αρτυσιά) είναι η κοινή ονομασία του φυτού Κούμινον το κύμινον (Cuminum cyminum). Επίσης αναφέρεται και στους αποξηραμένους καρπούς του φυτού που χρησιμοποιούνται, είτε ολόκληροι είτε σε σκόνη, για να δώσουν άρωμα σε χρήση στη μαγειρική.
Θεραπευτικές Ιδιότητες: Το κύμινο ως αφέψημα θεωρείται πως τονώνει την καρδιά και συμβάλλει στη μείωση της ταχυπαλμίας, ενώ δρα σπασμολυτικά σε πόνους κολικού. Συνιστάται για την αντιμετώπιση της ανορεξίας αφού «ανοίγει» την όρεξη, της δυσπεψίας –βοηθά στη χώνεψη–, των πόνων της περιόδου αλλά και των σπασμών του στομάχου. Επιπλέον «διευκολύνει» την ομαλή και σε τακτικά χρονικά διαστήματα εμφάνιση της έμμηνου ρύσης και αυξάνει την έκκριση γάλακτος κατά το θηλασμό. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται περισσότερο από 3-4 μέρες συνέχεια.
ΛΟΥΪΖΑ
Η λουίζα είναι ένα πολύ όμορφο φυτό με υπέροχο άρωμα. Αν και η «καταγωγή» της είναι από την Αμερική, την έμαθαν και στην Κρήτη και μάλιστα τη «φωνάζουν» γοργογιάννη και τη χρησιμοποιούν ως φάρμακο για όλες τις παθήσεις. Το άλλο του όνομα είναι λεμονόχορτο, αφού αν πιάσετε τα μικρά, λευκά του ανθάκια το χέρι σας θα μυρίζει... λεμόνι!
Είναι ένα φαρμακευτικό λουλούδι που φροντίζει για την καλή σας υγεία, αρκεί να ξέρετε πώς να το χρησιμοποιήσετε, αφού τόσο τα άνθη, όσο και τα φύλλα της λουίζας είναι ιδιαίτερα ευεργετικά για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Διώχνει τον πονοκέφαλο, τον πονόματο, τους πόνους των ρευματισμών. Κάνει καλό στις στομαχικές ανωμαλίες, βοηθάει στις δίαιτες αδυνατίσματος. Πολεμάει την αϋπνία που προέρχεται από νευρική κούραση.
Μάραθος
Ο μάραθος (ή μάραθο, το ή φοινόκιο) είναι ποώδες και αρωματικό φυτό. Είναιδικοτυλήδονο και ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων. Η επιστημονική του ονομασία είναι Μάραθον το κοινόν. Περιέχει αιθέρια έλαια κατά 7% και ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο και την Ινδία. Ειδικότερα, ο Πλίνιος αναφέρει 22 φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού.
Ανακουφίζει τα αρθριτικά, άσθμα, βήχα, τυμπανισμό, πόνους της κοιλιάς, ολιγουρία, σταματά τον εμετό. Βοηθάει στο αδυνάτισμα.
Ρίγανη
Η ρίγανη (Ορίγανον το κοινόν, είναι αρωματικό ποώδες, πολυετές, ιθαγενές και θαμνώδες φυτό της Μεσογείου και της Κεντρικής Ασίας. Ανήκει στο γένος Ορίγανο της τάξης των λαμιωδών αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών.
Χρησιμοποιείται:
Για το φαγητό, πόνους δοντιών και ρευματισμών, εντερικές διαταραχές και πόνους στην κοιλιά. Κόβει την ευκοιλιότητα.
Τσάι Βουνού
Το φυτό τσάι του βουνού (γένος Sideritis) xρησιμοποιείται ευρύτατα στις μεσογειακές χώρες.
Στην Ελλάδα αυτοφύονται περίπου 17 είδη, τα γνωστότερα είναι: τσάι βλάχικο (και στο Άγιο Όρος μπεττόνικα) , τσάι του Μαλεβού ή τσάι του Ταϋγέτου, μαλοτήρας ή καλοκοιμηθιά ειναι το τσάι της Κρήτης, τσάι της Εύβοιας ή τσάι απ’ το Δέλφι, τσάι του Ολύμπου , τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού κτλ.
Όλα τα τσάγια του βουνού κινδυνεύουν να εξαφανιστούν λόγω της υπερκατανάλωσης.
Χρησιμοποιείται : Για γρίπη και πονόλαιμο. Τονωτικό του σώματος και του εγκεφάλου, κάνει καλό στην αρτηριοσκλήρωση, πονοκέφαλο, ευκοιλιότητα και μεσογειακή αναιμία.
ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ
Η τσουκνίδα κατάγεται από την Ευρώπη αλλά επίσης μπορεί να βρεθεί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Στη Δανία βρέθηκε ένας ιστός τσουκνίδας σε τάφο που χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού. Υπάρχουν επίσης, ενδείξεις ότι στη νεολιθική εποχή έχει χρησιμοποιηθεί για την δημιουργία χορδών. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα του Καίσαρα έφεραν την τσουκνίδα από την Αγγλία και χρησιμοποιήθηκαν στην κλωστοϋφαντουργία λόγω των ασυνήθιστων ινών της τσουκνίδας. Στη Σκωτία η τσουκνίδα χρησιμοποιήθηκε τον 17ο αιώνα και ισχυρίστηκαν ότι με τις ίνες της κατασκεύαζαν τα πιο ανθεκτικά υφάσματα.
Θεραπευτικές ιδιότητες: Διαλύει το ουρικό οξύ. Πολύτιμο για τις πέτρες στη χολή. Είναι καλό για αιμορραγίες, αιματουρία, αναιμία, ατονία του σώματος, αρθριτικά, κυστίτιδα, διάρροιες. Επίσης, αυξάνει το γάλα της μητέρας που θηλάζει και σταματά τη τριχόπτωση.
ΣΥΝΤΑΓΗ:
Τσάι με αποξηραμένα φρούτα
•ΥΛΙΚΑ
•Φλούδα ενός πορτοκαλιού
•2 χουρμάδες ψιλοκομμένοι
•2 δαμάσκηνα ψιλοκομμένα
•2 φράουλες
•1 ξερό σύκο ψιλοκομμένα
•σπόρια ροδιού
•2 αποξηραμένα βερύκοκα ψιλοκομμένα
•1 ξύλο κανέλας
•Εκτέλεση
•Βράζουμε 500 ml. νερό και ρίχνουμε μέσα όλα τα φρούτα αποξηραμένα και μη. Τα αφήνουμε να βράσουν για 3 λεπτά και στη συνέχεια σβήνουμε τη φωτιά. Τα αφήνουμε 10 λεπτά να βγάλουν τα πολύτιμα έλαιά τους και τα σουρώνουμε σε 2 κούπες του τσαγιού.
Υλικά
2 μεγάλες πατάτες
1 κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
3 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
11/2 λίτρο ζωμό
2 δέσμες φρέσκες τρυφερές τσουκνίδες
½ δέσμη ρόκα
½ δέσμη μαϊντανό
1 κουτί cottagecheese ή Philadelphia
Εκτέλεση
Ξεφλουδίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε σε κύβους 1×1 εκατοστό. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο. Τηγανίζουμε το κρεμμύδι, το σκόρδο και τις πατάτες σε ελαιόλαδο μέχρι να ροδίσουν. Προσθέτουμε 1 ½ λίτρο ζωμό κότας ή λαχανικών και βράζουμε τη σούπα μέχρι να ψηθούν οι πατάτες. Ψιλοκόβουμε τις φρέσκες τρυφερές τσουκνίδες (φορούμε γάντια), τη ρόκα και το μαϊντανό. Προσθέτουμε αυτά τα βότανα και σβήνουμε τη φωτιά μετά από τρία λεπτά. Τέλος αναμιγνύουμε στη σούπα ένα κουτί cottagecheese ή Philadelphia.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
https://www.neatv.gr/el/5003/otana-kai-oi-therapeitikes-tois-idiotites-apo-to-a-os-to.php
https://www.winefest-dafnes.gr/botana.htm
https://kpe-kastor.kas.sch.gr/biod_net/schools2/6-gymnasio-iraklio-programme.htm
Αν θέλετε να δείτε τις παρουσιάσεις που κάναμε για τα βότανα, πατήστε τις παρακάτω εικόνες:
